sadece hayat.

niye diye sordun mu hiç? kendine, başkasına değil. etraftaki bütün bu karmaşanın sebebini, yaşadığını bildiğine rağmen aslında bütün bu olanlara hiçbir etkinin olmayışının anlamını? gördüğün rüyaların bir anlamı olabileceğini ama bütün yaşantın boyunca neden anlamlandıramadığını? en azından merak ettin mi? hayatta olmamanın hayatta olmaktan daha iyi olabileceğini. bütün bu karmaşanın içinde olmak zorunda olmadığını. ama hepimiz biliyoruz ki bu sadece hayatın kendisi.

korktum

hayatım boyunca hep korktum.. babam'dan korktum, sınıfta kalmaktan korktum, hayal kırıklığı olmaktan korktum, insanların bana gülmesinden, alay etmesinden korktum, beğenilmemekten korktum, doğru söyleyip de yalancılıkla suçlanmaktan korktum, kavga etmekten korktum, sevdiğim kızın beni sevmemesinden korktum, altıma yapmaktan korktum, karşı karşıya gol atamamaktan korktum, günah işlemekten korktum, terkedilmekten korktum, iş bulamamaktan korktum, hastalanmaktan korktum, ölmekten çok korktum.. yani hep korktum.. ve en çok korktuğum şey beni bütün korkularımdan kurtaracak tek şey.. komik ya da ilginç karar sizin..

soğuktu hava biraz..

soğuktu hava biraz.. kar da yağıyordu.. bim'in önünde minibüsün gelmesini bekliyorduk evimize dönmek için.. durağa kadar bile gidecek cesaretimiz olmadığı için beklemeliydik.. altımızda eski bir kot ve son dört kışı geçirdiğimiz botlar, üstümüzde ise çirkin bir kazakla onu gizleyen daha da çirkin bir mont .. orada beklerken ruhumuzun vücudumuza bindirdiği yükün elimizdeki uyduruk poşetlerin vücudumuza bindirdiği yükten bile daha ağır olduğunu hissettik, birazdan bu yükün daha da artması işten bile değildi.. bunu önlemek için ne yapmalıydık peki.. bence az sonra gelecek minibüse başımız eğik binmeli ve insanlarla göz göze gelmemeliydik.. onlar için biz serseri, bizim için ise onlar fakir, ahmak insanlardı.. korkuyorduk.. ya içlerinde taşıdıkları anlamsızlık bize de bulaşırsa diye..